Star Wars- The Force Awakens (2015) – Film Review.

Star Wars- The Force Awakens (2015) – Film Review.

Director:  J.J. Abrams   Stars: Daisy Ridley, John Boyega, Oscar Isaac, Harrison Ford. 

The new Star Wars movie, the J.J.Abrams directed latest installment of the Star Wars franchise raised a lot of new hopes but ultimately failed to measure up to standards. Leastwise to my standards. I believe that the excessive hype pre-release raised up expectation to such a fever pitch that the resultant movie on screen turned out to be an anti-climatic finish. Anyway the duty of a good reviewer is take the good with the bad and thankfully in this instance its not all bad, but good in patches. The best scene of this movie comes a half an hour after the movie begins when Harrison Ford playing Han Solo enters with Chewbacca inside his old Correlian freighter The Millenium Falcon. Till then the movie is all yawn worthy and suddenly with Han Solo's entry the screenplay picks up or it seems so due to Harrison Fords imposing screen presence. And that shows up the biggest Achilles heel of this movie- casting disaster. Casting relatively unknown actors in important starring roles is a welcome step, but only if they have the acting chops to pull it off. In this case they dont. I am not sure why with such a big budget film they too the risk of it all imploding spectacularly with such a casting disaster and I can only think of two reasons- either there was a pressure on the producers to be politically correct by casting an african american and a woman as the main protagonists in complete antithesis of the usual Hollywood white anglosaxon male domination or they believed that with the power of the star wars franchise actors didnt matter and anybody, any  robot faced cipher could just coast along in a crucial part and people would still be cheering in the theatres with the memories of the original trilogies making them view everything in a nostalgic haze.

Anyway to get back to the story, the film opens with the exact same scene as the original star wars- an important secret, a secret vital to the success of the rebel alliance, is hidden inside a droid named BB-8 - a cute adaptation from the hit movie Wall-E (in tribute?) and the droid's owner is captured by the First Order, the evil successor of the old Sith Empire. The droid is rescued by a spare parts scavenger called Rey who then teams up with a reformed storm trooper called Fen, a character who channels his inner Chris Rock (and fails pathetically to) in an effort to play the comic side kick to Rey's warrior woman. Together they end up escaping in an old abandoned spaceship which turns out to be the iconic Millenium Falcon and in search of which Han solo soon turns up. From then on its a Harrison Ford show as he takes over the search for the missing Luke Skywalker the last of the Jedi who alone can defeat the evil First Order and its dark side adherents. The film ends on a poignant note, with Han Solo's death at his son Ben Solo's hand, for Ben solo is the new Sith apprentice to the Chairman of the First Order. And Luke Skywalker is discovered standing amidst the ruins of the deserted Jedi temple as the credits roll promising more films to come in the future.

Director Abrams does a fair job by not going overboard with special effects but keeping the CGI scenes at the same level of technicality as the original trilogy which somehow makes it all believable. And by giving the best lines of the movie to the old pair of Han Solo and Princess Leia he shows he knows the pulse of the audience and satisfies the fan boys. Now if only he had stuck his foot down with the studio and the casting director what seems to be a fair movie would have become a good movie. A good storyline, excellent special effects let down by bad acting is what we feel as we the movie ends.

Our verdict- just passable and worth a single watch. Or better wait for the DVD. 

Crimson Peak- Film Review

Crimson Peak

[Directed by : Guillermo del Toro  Starring: Tom Hiddleston, Mia Wasikowska, Jessica Chastain ]

Guillermo Del Toro along with Alfonso Cuaron and Roberto Rodriguez remains my favorite directors far more than crowd-pleaser like say a Christopher Nolan or a Steven Spielberg or even a Quentin Tarantino. I have made my view clear, more times than I can count on this blog, that I dislike too clever by half film making like Nolan does and just don't get the point of trying the audiences patience in the name of re-inventing genres. If you want to reinvent genres there is no better example than and you can quote me on this, the new Sherlock Holmes series directed by Guy Ritchie. For a guy who made something like Lock, Stock and Two Smoking Barrels, to go onto make Sherlock Holmes is the definitive example of reinvention. Anyway tongue-in-cheek aside, Del Toro's latest Gothic thriller Crimson Peak sticks to all the tropes of a successful goth mystery and makes a eminently watchable movie. There are no surprises here, no multiple climaxes with multiple viewpoints,no characters spoofing off dark, angst-ridden dialogues, in fact there is nothing that is out of place in a clichéd goth movie and yet, and yet, the movie hits the sweet spot of a perfect goth-genre thriller. Much of the credit for this should go to the perfect casting - especially the hero, Tom Hiddleston, the actor last seen smiling sinisterly as Thor's brother Loki in the mindless froth that was Thor-2, a series killer of a movie if ever there was one. What a fine character actor like Tom Hiddleston was doing in such a movie like Thor makes the mind baffle, but maybe being in such a froth helps refine the acting chops I guess. In the way of, if I can be Loki for a couple of films, then the paycheck means I can act to my hearts content in better and more meaningful movies for the rest of my life.

Anyway to get back to the movie, crimson peak starts off as a conventional ghost film but set in 1887.  A young girl Edith Cushing, played later on by the fragile looking Mia Wasikowska, goes to her mothers funeral and later that night she gets a visit from the just buried mother. The revenant warns her to beware of crimson peak but does not offer any further detailed explanations before disappearing. Cue to twenty years or so later and the little girl is now all grown up and is a serious aspiring writer. On one of her numerous attempts to get the manuscript of, get this, ghost stories she has written published, she runs into an impoverished aristocrat from England, Sir Thomas Sharpe, who is on a funding raising tour of New York to finance his recent invention of an automatic clay mining engine. Naturally he charms the skirts of the heroine who despite the stern warnings of her father proceeds to fall head over heels in love with the dark brooding hero played by Tom Hiddleston who makes his noble poverty despite his baronetcy his major attracting point besides dancing the waltz like a pro. The fly in the ointment- the heroines father is soon dispatched off by a mysterious hand and the couple now united in matrimony fly back to the ancestral seat of the baronet, called naturally, wait for it, Crimson Peak.

Thrown in an old creaking mansion half exposed to the elements, a senile half crazy retainer of the family who seems to know a lot of buried secrets, an always snowing weather which sets the scene for premeditated crime and a brooding spinster sister of the hero, played with panache by Jessica Chastain, who show signs of too much possessiveness, read, psycho-level possessiveness and you have the perfect atmosphere for a kick ass gothic noir thriller. Not to mention, ghost after ghost after ghost who keep appearing to the heroine alone begging her to flee the mansion before she gets chopped up like them and you have the right build up to the climax. The last half is when it all comes together when the heroine investigates and finds out the gore filled past of her husband and the basement filled with the dead bodies of his previous wives. As she is about to become the latest occupant of the basement she is saved by her longtime beau and once rejected suitor who has expressly traveled down from America to expose the sisterinlaw as the murderess of her father and who in turn almost becomes the latest casualty.  The end is a bloody girl on girl action when the heroine Edith faces off against her sister in law Lucille Sharpe, for the right to sleep with her husband who happens, just happens, to come in the middle of the two ladies and gets conveniently killed.

Now it wouldn't be far for me to give any more spoilers away and I suggest you watch the movie when and if it releases in India or get your hands on a DVD if you happen to visit Ritchie Street, like I did. Happy watching.

ஆம்லெட் எகாநோமி தியரி – என் இலங்கை பயண கட்டுரைகள்-1

ஆம்லெட் எகாநோமி தியரி – என் இலங்கை பயண கட்டுரைகள்-1

“என்னது ப்லிய்ட்டு கான்செல்லா????” என்று வாயை பொலந்ததொடு எதிரில் இருந்த தொசையை அப்படியெ தொடம வெச்சுட்டேன். என்னடா இது ஒரு பெரிய மேட்டர்ரான்னு நீங்க நெனைக்கறது தெரியுது- நான் தொசையை தொடாதது அதிசயம் அல்ல. எது அதிசயம் என்றால் என் எதிரில் அமர்ந்து இருந்த என் நண்பர்கள் எல்லாம் நான் தோசையை தொடாமல் வைத்து விட்டதை வாயை போலந்து பார்த்தது தான். அப்படி என்ன அந்த தோசையில் என்று நீங்கள் யோசிக்கறத்துக்கு முன்னாடியே சொல்லிடறேன் அது ஒரு சதா மசாலா தோசை தான். ஆனால் அந்த தோசைக்கு நான் பட்ட பாட்டிருக்கே – அஞ்சு நாளா தோச தோசன்னு ஆயிரம் கிலோமீட்டர் அலைஞ்சது - அதுதான்ங்க இங்க மேட்டரு.

இலங்கை என்னும் ஸ்ரீலங்காவுக்கு ஒரு வாரம் சுற்று பயணம் போன பொது நிறைய பேறு நிறையவே அட்வைஸ் சொன்னாங்க. இலங்கையில இப்படி இருக்கும் அப்படி இருக்கும், இப்படி நடந்துக்கணும் அப்படி நடந்துக்கணும்னு. ஆனா எந்த எழவெடுத்த நாதாரி பயலும் கடைசி வரைக்கும் சொல்லவேயில்ல சாப்பாட்டுக்கு அங்க நீங்க டிங்கி தான்டா அடிக்கனுமுன்னு. தப்பா நெனக்காதீங்க என் கிட்டக்க காசு நிறையவே இருந்துச்சு – நம்ம ஊரு ரூபா ஒண்ணுக்கும் அவங்க ரூபா ரெண்டுன்ன தாராளமா செலவு பண்ணலாம்லா. ஆனா அந்த ஊர்ல எறங்குன முதல்லா சோறு தண்ணி கண்ணுலயே படலங்க. எந்த ஹோட்டல்லுக்கு போனாலும் ஆப்பம் இடியாப்பம்ன்னு இந்த ரெண்டு தான் குடுக்கறணுங்க திங்க – வேற எதுவும் தெரியல அவங்களுக்கு. மிஞ்சி போனா பரோட்டா போடறானுங்க – அதுவும் ஆறிபொய்யி.

அதுக்கும் தொட்டுக்க என்ன தெரியுமா? கருவாட்டுக் கொழம்பும் மீன் கொழம்பும். காலங்காத்தலே டிபன் சாப்பிட போன காரமா கருவாட்டுக் கொழம்பும் ஆப்பமுமா வெக்கறான்னுங்க எதுரல. நான் சாதரணமா  கருவாட்ட ஒரு பிடி பிடிக்கறவன் தான், மீன்னுணா எனக்கு உசுரு தான். ஆனா அதுக்குன்னு காலையில ஆறு மணிக்கு அறதூக்கத்துல இந்தா கருவாடுன்னா எப்பிடி?? சரி போனா போகுதுன்னு ஒரு நாள் மீன் கொழம்பும் ட்ரை பண்ணி பாப்போமேன்னு ஆர்டர் பண்ணா- ஒரு சட்டி நிறைய கொளம்ப கொடுத்தான். உள்ள தேடி தேடி பாக்கறேன் மீனே காணோம். எங்க பாஸ் பீசு காணோம்னு கேட்டா, நீங்க கொளம்ப தானே ஆர்டர் பண்ணீங்க, மீன் பீசு எக்ஸ்ட்ரா’ங்கரன். டேய். அந்த மீனா கண்ணுலயாச்சும் காட்டுங்கடா நான் சாப்படறது மீன கொழம்பு தானான்னு கான்பிறம் பண்ணிக்கறேன்ங்கற லெவெலுக்கு கொண்டாந்த்துட்டானுங்க.

இத்தனைக்கும் அந்த ஆப்பம் இடியாப்பாம் ஒன்னும் சீப்பாய் இல்ல. எந்த தட்டுக்கடைக்கு போனாலும் நம்ம ஊரு சரவணா பவன் ரேஞ்சுக்கு விலைய சொல்றான்னுங்க. ஒரு சாத “டிபன் பிளஸ் டி” சாப்பிட்டா ஆயிரம் ரூபாய்க்கு கொறைச்சல் இல்லாம பில்ல தீட்டுறாணுங்க. ஆனா தோசை இட்லி மட்டும் கெடைக்காது எங்கேயும். ஒரு நாள் நைட்டு நமக்கு தெரிஞ்ச ஒரே வேலை இல்லா பட்டதாறி கோபால்’லுக்கு போன் போட்டு “தம்பி நீ உடனேயே கோடீஸ்வரன் ஆகனுமா? டக்குனு ஒரு விசா வாங்கிட்டு இலங்கைக்கு வந்து ஒரு தோச கடைய போட்டு பாரு. அடுத்த சரவணா பவன் அண்ணாச்சி நீ தான்டா ராசா’ன்னு” ஐடியா வேறு கொடுத்தேன்.

இந்த வேலவாசி பகல் கொள்ளைய சமாளிக்க ஒரேயொரு வழி தான் தோனுச்சு. ஒர்ரு ஹோட்டல்ளையும் மெனு கார்டு ப்ளீஸ்னா நம்மளை அண்ணாந்து புதுசா என்னத்த கேக்கராணுங்க’ன்னு பாக்கறப்போ ஒரு ஐடியா தோணிச்சு - ஆம்லேட் வெலைய முதல்ல கேப்போம் அப்புறம் அதா வெச்சு எக்குதப்பா நம்மாளே டெசைய்டு பண்ணுவோம்’ன்னு. ஏன்னா இத்தனுண்டு சிங்கள் அம்லேட் கூட மூண்ணூறு ரூபாய்ன்னு ஹார்ட் அட்டாக் குடுகக்றணுங்க. அதான் ஆம்லேட் வேலைய வெச்சு ஹோட்டலுக்கு உள்ள போலாமா வேணாமான்னு முடிவெடுக்கறதுன்னு ஒரு ப்ரில்லியன்ட் ஐடியா’வ எங்க அண்ணன் ஜோதிவேல் அவுக கண்டுபிடிச்சாங்க. அதுவும் நல்லாவே வொர்க்அவுட் ஆச்சு ட்ரிப்பு முழுக்க. முட்டையயே பாக்கா’த ஊருடா அது’ன்னு எந்த பிளாகர் கம்நாட்டியும் அவன் ப்லாக்’ல இதுவரைக்கும் எழுதவேயில்லங்கற மேட்டற நான் தாழ்மையோடு இங்க தெரிவிச்சுக்கறேன். ஆகமொத்தம் நம்ம “ஆம்லெட் எகாநோமி தியரிய” நான் ஐய்னா சபைக்கு அனுப்பலாம் இருக்கேன்.

சரி, நம்ம கைக்கு எட்டுன தோச வாய்க்கு எட்டாத மேட்டர்க்கு வருவோம். அண்ணா....அத்தா....இட்லி, தோசை, சோறு எங்க கெடக்கும்’ன்னு ஒரு வாரம் பூரா இலங்கை மொத்தம் அலஞ்சவனுக்கு கடைசி நாள் அன்னிக்கி காலைல்ல கொளோலம்போல்ல ஒரு ஹோட்டல்ல தோச, மசாலா தோச, பேப்பர் ரோஸ்ட்ன்னு பார்த்த உடனே “தாய் மண்ணே வணக்கம்’ன்னு” எ.ர்.ரஹ்மான் பீஜிம் எல்லாம் கேக்க நாக்கு எச்ச சுரக்க உட்காந்தவண்ட்ட எதிர்ல இருந்த நம்ம குழு தலைவர் (இது அணைத்து வயதினரும் படிக்கும் பதிவானதால் டிசண்டாகா சொல்லிக் கொள்கிறேன்) அண்ணன் ஜோதிவேல் அவர்கள் அப்போ பார்த்து “ஜீ, இன்னிக்கி நைட்டு நம்ம ரேடுர்ன் ப்ளய்யிட்டு கான்செல் ஆயிடுச்சு சென்னை வெள்ளத்தால. இன்னும் நாலு நாளைக்கு நாமா இங்க தான்’ன்னு” ஒரு போடு போட்டாரே பாருங்க. அப்புரம் தோச எறங்கும்மா உள்ள? 

இப்படி பட்ட சில/பல உள்குத்துகளை வாங்கி அதையும் தாண்டி நான் எப்பிடி நம் தாய் நாட்டுக்கு உயிரோட மீண்டு வந்தேன்’ங்கற மீதி மேட்டர்’ரா அடுத்த பதிவுல சொல்றேன். மீண்டும் வருக.

Hindi Film “Tamasha” - A Review

Hindi Film “Tamasha” - Review

[Movie Review - Tamasha starring Ranbir Kapoor, Deepika Padukone, Dir- Imtiaz Ali]

Why do we travel?  Seriously why? Do we travel just to see more of the world? Or do we travel to find out more about ourselves? I would say the second was more true for me. Atleast on the evidence of my most recent trip abroad. I am sure everyone of us knows first hand that every single trip is different- every time we leave the comforts of our home to go off and slum somewhere  we are challenging ourselves to forsake all the comforts we are used to. But some trips do more than that, they push you to the limit, they redefine what challenging is to your own mind, take you to such extremes that you never thought existed and demand that you give more than you ever thought possible. Such trips re-define yourself to your own eyes. A trip like that shows you what you can be if you weren't what you are right now.

There i was in the middle of the Indian ocean , well at least on a tiny part of it, wearing a mask and snorkel and peering about underwater starring at rocks and tiny little fish darting around and all i could think of right then was why the hell am i spending all this time with these rocks, while i could be comfortably spending some time with a vodka on the rocks. That was a moment of revelation for me and all the way back on the boat to the shore i was promising myself that never again would i go for a vacation which involves any action, except to lie on a beach somewhere with a drink in my hand- that is my kinda vacation. Its these epiphanies which travel brings out in us and holds a mirror to our true selves like nothing else does and the least  we can do is to at least  hold on to these memories even if we dont do anything else with them in our lives.  But sometimes some people do- they take these lessons and make them work in their lives. They re-invent themselves and start a new life post the trip.

Like in the movie Tamasha starring ranbir kapoor and deepika padukone which i  started out to actually review here on the blog before i got sidetracked into  my own reminiscences. There is a ten minute sequence at the start of the movie where the hero and heroine – strangers to each other who meet by accident  at a corsican resort and become acquaintances- decide to live out their fantasies for the ten days they stay there on vacation and instead of living their own true lives they take on the persona’s of their favorite film stars.

The rest of the movie is about showing the boringly routine real life of these two characters- especially ranbir kapoor who is trapped in an everyday corporate job with an overbearing evil boss and an extraordinarily demanding father who insists on responsibility before anything else. Crushed under the weight of his mundane existence he runs into the heroine again after a gap of a few years and she tells him that his everyday life is a mask while his real self was the one she met on vacation.  That flips him and he turns violent with her- for of course, if you have spent years in denial and self repression, to be shown the truth of it all is maddening to say the least and acceptance is very very hard and almost impossible to get over the self delusion.

The rest of the movie is about how the hero casts aside the mantle of being responsible and goes back to his real carefree self and in the process rekindling the romance with the heroine which ends in the alls well that ends well genre favored of our directors. But although the ending is as cliched as they come, the middle half of the movie where ranbir kapoor shows all the angst of a sensitive soul crushed under family and societal responsibilities is as outstanding a piece of cinema as i have watched all year long.  Tamasha gives a lot of lessons in a jolly tamasha way. Its  worth a watch and a re-watch. Highly recommended.